Venkel is een plant die steeds vaker voorkomt in ons klimaat. Het kan worden gekweekt in huistuinen en zelfs in potten en balkonbakken. Voor de behoeften van een klein huishouden zijn een paar voldoende. Er moet echter aan worden herinnerd dat de venkelwortel sterk is en een zorgvuldige bewerking van de grond op grote diepte vereist.
Als je geïnteresseerd bent in het kweken van een moestuin, hebben we hier een reeks tips en inspiraties voor je verzameld.
Italiaanse venkel - herkomst en kenmerken
Waar komt venkel (venkel) vandaan, d.w.z. het begin van een kas?
Italiaanse venkel was al in de oudheid bekend, waar het een belangrijke rol speelde als afrodisiacum. De Grieken en Romeinen hechtten veel waarde aan de helende eigenschappen ervan. Theophrastus, een leerling van Aristoteles, schreef dat venkel een nuttige groente is. Tegenwoordig wordt venkel in veel landen in Azië, Afrika, Noord-Amerika en Europa verbouwd. In Europa is de teelt van deze plant vooral populair in Frankrijk, Rusland, Duitsland, Roemenië, Bulgarije, Hongarije en Italië. In hun keukens staan recepten waarin venkel veel gebruikt wordt. In Polen wordt venkel geteeld in de zuidelijke, centrale en westelijke regio's.
De naam van de plant komt uit het Latijn foenum, wat letterlijk hooi betekent. De term verwijst waarschijnlijk naar het droge uiterlijk van de plant en de enigszins cumarine-achtige geur. Aan de andere kant ontleent de Italiaanse venkel zijn botanische oorsprong aan het Middellandse Zeegebied, van waaruit hij zich in de middeleeuwen verspreidde in de gematigde klimaatzone van Europa.
Het werk van de Griekse arts en botanicus Pedanios Dioscurides, gewijd aan ongeveer zeshonderd geneeskrachtige planten en specerijen, waaronder venkel, dateert uit de eerste eeuw na Christus. Volgens de beschrijving van de auteur, die voornamelijk planten in het Middellandse Zeegebied bestudeerde, zou venkel veel helende eigenschappen hebben. Op zijn beurt beschreef de Romein Apicius Caelius, die leefde tijdens het bewind van keizer Tiberius, over wie weinig bekend is, venkel als een uitstekende toevoeging aan gerechten. Of misschien ben je ook geïnteresseerd wortelen kweken in de tuin?
Hoe ziet venkel eruit, of venkel?
Venkel is in de regio's van zijn natuurlijke voorkomen een vaste plant, terwijl het in de omstandigheden van Centraal-Europa een eenjarige of tweejarige plant is. De teelt is wijdverbreid in landen met warme klimaten waar de zomers lang, droog en heet zijn. Het is een zeer fotofiele vaste plant.
Venkel behoort tot de schermbloemigen en lijkt sterk op de bekende tuinvenkel. Het bovengrondse deel is sterk vertakt. Venkelstelen recht, fijn geribbeld, bedekt met een blauwachtige bloei. Dit kruid groeit tot een hoogte van één tot twee meter. De bladeren van de plant zijn driemaal geveerd.
Venkel bloeit van juli tot oktober. De bloemen, verzameld in talrijke gevouwen bloemschermen, acht tot twintig centimeter in diameter, zijn geelachtig. Ze blijven ruim twintig dagen aan de plant en zijn rijk aan nectar. Daarom wordt venkel beschouwd als een van de belangrijke voordelen van bijen. De bloemenkroon bestaat uit vijf bloembladen met een diameter van ongeveer drie millimeter.
Venkelvruchten zijn groenachtig geel, grijsgroen of bruin, geribbeld, cilindrisch, in lengterichting gespleten, in twee dopvruchten brekend. Ze worden in de volksmond zaden genoemd. Ze hebben een karakteristieke anijsachtige geur en een licht brandende, zoete smaak. De venkelwortel daarentegen is geelachtig, sterk, spichtig en vlezig. Als je ook geïnteresseerd bent in het kweken van selderij, wat advies vind je in dit artikel.
Italiaanse venkel in koken en medicijnen
Italiaanse venkel op een bord
Italiaanse venkel is, zoals de naam al doet vermoeden, populair in de Italiaanse keuken, die zijn oorsprong vindt in de oude Romeinse keuken. Italianen gebruiken veel specerijenen als basisvet is er olie, die de gerechten een specifieke smaak en geur geeft. In deze keuken neemt venkel een zeer belangrijke plaats in. Sommige soorten zijn een rauwe delicatesse. Groentesalade gemaakt van jonge bladeren van de plant is daar vooral populair. Venkel is ook een veelgevraagde gast aan de tafels van Hongaren en Engelsen. In Zuid-Europa is het net zo populair als tuinvenkel. Het combineert zelfs venkel met tuinvenkel, maar ook met knoflook, uien en andere kruiden. Zuidelijke kookrecepten hebben veel toepassingen voor deze plant gevonden.
In de Zuid-Europese keuken wordt venkel gebruikt om groente- en visgerechten, maar ook vlees en kaas op smaak te brengen. Met de toevoeging van deze groente smaken saus, salade, salade, marinade en likeur heerlijk. Geheel of gepureerd fruit wordt gekruid in cakes, koekjes en brood. Salade met verse bladeren of stengels, evenals kruidenboter zijn erg populair. Venkelbladeren geven gepofte aardappelen een pittige smaak. Aan de witte wrongel wordt ook venkel toegevoegd.
Het kruid is voornamelijk venkelfruit en soms ook jonge bladeren en delicate en dikke stelen van de zoete variëteit, vooral populair in Italië en Frankrijk. Het is een zeer sappige en zoete soort die in veel landen als groente wordt verbouwd. Uit de vlezige basis van de bladstelen vormen deze vormen zogenaamde uien met een karakteristieke smaak en geur, ook rauw gegeten.
Italiaanse venkel in behandeling
Venkel bevat vluchtige oliën, flavonoïden, coumarines en eiwitten. Het is ook rijk aan koolhydraten. Dit is een van de redenen waarom de helende eigenschappen bekend zijn. Venkelbladeren bevatten grote hoeveelheden ascorbinezuur (vitamine C) en caroteen. Samen met de stelen zijn ze een uitstekende gezonde specerij. Ook na het drogen behouden ze hun karakteristieke aroma.
Venkelfruit, dat drie tot zes procent van de vluchtige oliën bevat, bevordert de eetlust, stimuleert de spijsvertering en voorkomt winderigheid en krampen. Ze werken ook als een diureticum en worden daarom gebruikt bij de behandeling van galstenen en urolithiasis. Ze hebben ook slijmoplossende eigenschappen. Ze worden onder andere aanbevolen als toevoeging aan thee voor baby's, gebruikt als windafdrijvend middel. Ze zijn ook een bestanddeel van de Pini-compositumsiroop. De vruchten worden meestal geoogst tijdens de rijpingsperiode van de was, omdat ze dan de meeste olie bevatten.
Venkelwortel wordt ook gebruikt bij volksbehandeling. Venkelwortel in de vorm van een infusie wordt gebruikt als een ontspannend en diureticum. Zachtgekookte volksgeneeskunde adviseert om gezwollen en ontstoken borsten aan te brengen.
Venkelzaden en venkelteelt
Venkelzaden ontkiemen langzaam en zaailingen groeien langzaam. Ze ontwikkelen zich alleen sneller wanneer de bladeren volledig ontwikkeld zijn en wanneer de bloemscheut zich begint te vormen. De zaden worden meestal in april of mei direct in de grond gezaaid in rijen met een onderlinge afstand van veertig centimeter. Ze vereisen relatief hoge temperaturen voor kieming. Je kunt ook in juni of juli venkelzaad zaaien. In het eerste jaar produceert de plant een bladrozet en een reservewortel. In de winter moet het in de grond worden gelaten of worden opgegraven en op een heuvel worden bewaard, beschermd tegen vorst en ongedierte. In het vroege voorjaar wordt venkel weer in de grond geplant.
Venkel rijpt ongelijkmatig. De eerste gewassen verschijnen, onder gunstige omstandigheden, in het eerste teeltjaar, in september-oktober of pas in het tweede jaar. In grotere gebieden wordt geoogst met een maaier of een maaidorser. De gesneden planten worden vervolgens in bundels gebonden en gedroogd. Venkelzaden worden, na het uitzeven van onzuiverheden, op een zonnige en luchtige plaats gedroogd. In sommige plantages wordt het kruid vers gedistilleerd tot olie zonder te worden gedroogd. Van venkel afgeleide vluchtige olie wordt gebruikt in de parfumerie- en farmaceutische industrie.
Venkel staat al lang bekend als een geneeskrachtige en kruidenplant. Is het een groente met specifieke eisen die alleen goed gedijen in warme klimaten. Bij venkel is de vegetatieperiode lang en alleen bij gunstige klimatologische omstandigheden geeft de plant in het eerste jaar vruchten. Venkel groeit het beste op kalkrijke, humusrijke grond die voldoende vochtig en neutraal is. Ook de behoefte van de plant aan voedingsstoffen is vrij hoog.
Literatuur:
- Bonenberg, K., Planten nuttig voor de mens. Warschau 1988.
- Hlava B., Lánská D., Kruidenplanten. Warschau 1983.
- Romváry V., Kruidenplanten en specerijen in de Hongaarse keuken. Warschau 1987.
- Rumińska A., Geneeskrachtige planten. Grondbeginselen van biologie en agrotechniek. Warschau 1981.